John Coppens sr.

Regelmatig wordt er in Volkel ’n AED ingezet. 
Helaas komt het voor dat de geboden hulp niet helaas niet mag baten.
Maar gelukkig komt het ook voor met geslaagd resultaat. 
Zo ook in september 2021 bij John Coppens. 
Wij hebben John en Astrid Coppens gevraagd of zij hun verhaal willen delen: 

John; “Dat zij zo goed gereageerd hebben Is mijn geluk geweest”. 

Vrijdag 24 september 2021 de dag dat onze dochter Charlotte ging trouwen met René. 
De weken ernaar toe waren iets hectischer in verband met het 50-jarig bestaan van ons bedrijf, de Corona die nog op en af ging of het wel allemaal door zou kunnen gaan enz. 
Die feestweek hadden we fijn kunnen vieren. De bruiloft verliep zoals die moest gaan.  We hadden een super mooi feest gehad. Na afloop nog met elkaar als gezin wat na kletsen. 

De laatste gast Fred (onze ober van die dag) maakte ook aanstalten om naar huis te gaan. En ik zei; “We ga ook maar eens naar binnen, om te gaan slapen. Nog even de verlichting uit doen”. Daar liep ik heen en ……. 

Fred was nog niet bij zijn fiets of hij hoorde iemand gillen. Charlotte gilde omdat ze mij zag vallen, recht achterover, ze liep met Astrid naar mij toe. Eerst dachten ze die is gevallen, flauw gevallen.  Maar al snel zagen ze dat het toch wel anders was……. 

Fred kwam op het geluid terug gelopen, zag mij liggen en met Elke hebben ze de controles gedaan.  En gelijk werd er actie ondernomen; 112 bellen werd er gezegd. 
Fred en Elke zijn toen gelijk begonnen met reanimeren tot de ambulance kwam. 

Intussen hebben John jr. en Astrid afzonderlijk van elkaar 112 aan de telefoon. Astrid staat buiten te bellen als John jr. in een flits voorbij rent, die is de AED gaan halen die bij Fam. V.d. Bosch hangt.  
John jr. komt terug met de AED al geheel geopend. Dus klaar voor gebruik, het was gelijk de pads plakken en beginnen. 

Omdat de reanimatie en beademing gelijk in gang gezet is, ben ik niet lang zonder zuurstof geweest en is er toch zuurstof in mijn bloed blijven circuleren naar mijn hersenen en organen.  

Tegelijk met de oproep naar 112 voor reanimatie gaat er ook een oproep uit naar HartslagNu, waar mensen zich voor kunnen aanmelden, ze worden dan als burgerhulpverlener opgeroepen bij een reanimatie. De dames die op de oproep af waren gekomen hebben het gezin opgevangen en hebben praktische dingen geregeld. 

Na 9 minuten arriveerde de ambulance, intussen hadden Fred en Elke continue mij gereanimeerd en de AED 3 keer moeten laten werken. De ambulance medewerkers constateerde een zwakke polsslag. 

Voor mij zijn de eerste 24 uur helemaal weg. Die zondagmiddag werd ik van de IC overgeplaatst naar de hartbewaking.  In eerste instantie dacht ik dat ik gevallen was, ik had pijn op m’n achterhoofd i.v.m. de val en het borstbeen wat gescheurd was door de reanimatie. 
Ze vertelde wat er die bewust avond gebeurd was met me, dat de AED ingezet was enz. Van de paniek die er toen was heb ik niks van meegekregen. Maar dat zij zo goed gereageerd hebben is echt mijn geluk geweest. 

In het ziekenhuis ging het vrij snel de goede kant op. De pompfunctie na de hartstilstand was laag maar na één week helemaal hersteld. 
Ze hebben alles bij mij onderzocht, geen vernauwingen, geen dicht geslipte aders. “Alles schoon”, zeiden ze. En dan staan ze voor raadsels i.v.m. mijn leeftijd, gezondheid die goed was, niet te zwaar, sportief. 

De cardioloog heeft verschillende keren gezegd, ”zo’n kans op herhaling wat je hebt meegemaakt, op het juiste tijdstip, met de mensen om je heen” dat is uniek. 
De optie om een ICD te plaatsen was vrij duidelijk, die zou de kans op herhaling minimaliseren en het overnemen als het zich wel herhaald. 

Na 3 weken ziekenhuis begint het herstel, je energie moet weer opgebouwd worden. Het eerste halfjaar kun je nog veel herstellen.  Je lichaam moet wennen aan het “kastje” wat in je lijf geplaatst is, en zelf en je omgeving moeten vertrouwen in die ICD krijgen.  Voor mij ging dit sneller dan voor het gezin. 
De geplaatste ICD wordt nu elke nacht uitgelezen via een modem die langs het bed staat. 1x per jaar wordt deze bij de controle helemaal gecontroleerd of alles nog goed is. Ze laten even het alarmgeluidje horen, heel apart omdat dat geluid uit je lijf komt. 

Dat dit je overkomt daar schrik je van. Je denkt dat je helemaal gezond bent.  Dat was mijn idee over mezelf. Een hartstilstand zal ik wel nooit krijgen.  Ik heb helemaal niets van te voren gevoeld, was wel wat vermoeider maar dat gooiden we op de drukke weken die vooraf gingen. Voor het organiseren van de feestweek en de bruiloft.
We zouden zelfs de week erop op vakantie gaan, dat zei ik die ochtend nog dat ik daar wel echt aan toe was, effe niks, ik was gewoon moe. 

Voor 85 á 90% ben ik weer helemaal “ de oude”. Mijn energie moet ik nog wat verdelen. Op tijd een keer rusten. Vroeger deed ik bij wijze van spreken 10 dingen tegelijk, nu 4 dingen en dan is het genoeg. Bij geconcentreerde gesprekken lang achter elkaar merk ik dat de concentratie verzwakt. 

Na dit gebeuren zijn we dubbel gaan genieten van kleine dingen.  Je staat er meer bij stil hoe bijzonder iets kan zijn.  Na 2 maanden zijn we zelfs opa en oma geworden van een kleinzoon, en met het schrijven van deze tekst zelfs voor de tweede keer. Weer van een kleinzoon. 
Afgelopen jaar samen het trouwen van onze John en Elke mogen beleven. Uiteraard ook spannend, een dubbel gevoel op dat moment of er geen herhaling komt, maar we hebben een mooie dag gehad. 
En afgelopen carnaval onze John en Elke als Prinsenpaar. 

Vorig jaar zijn we met het gezin op 25 september samen weg geweest om “het leven te vieren”.  
Een Engelbewaarder, ja die heb ik echt gehad. Het zal gelukkig toch nog niet mijn tijd geweest zijn.
Vrienden van ons zeiden, “ je zult wel de verkeerde sleutelbos bij je gehad hebben”. 

Ja, hoe belangrijk het is om de mensen te stimulerende/activeren? 
Wat we hier in Volkel hebben is uniek. Dat kan je in de wijde omtrek niet vinden dat er zoveel mensen deelnemen aan een AED-cursus. 
Mijn vader is mede grondlegger van Volkel Hartveilig. 
En dat je dan zelf gered wordt door zo’n AED maakt het bijzonder. 
Mooier kan het eigenlijk niet. 

Het is gewoon belangrijk dat iedereen, jongeren en ouderen, zoveel mogelijk opgeleid worden. 
Zelf volg ik de cursus al vanaf het begin. 

Voor diegene die reanimeert is het wel werken en niet bang zijn. Alles wat je doet is in het voordeel van de patiënt, want in principe is die al dood. In de eerst 5 minuten heb je 70% meer slagingskans. ‘’Alles wat je doet, is goed”. 

John en Astrid dank je wel voor jullie openheid en het delen van jullie verhaal.